Soms brengt dit werk je tot tranen…
Gisteren werden we binnen korte tijd door 2 mensen benaderd over een erg magere hond op de weg nabij Skala Marion.
Tanja ging er heen en ontmoette Kiki die zo vriendelijk was bij de hond te blijven tot ze arriveerde. Het was een grote pointerreu die opgekruld langs de kant van de weg lag en hij zag er werkelijk zeer slecht uit. Je kon al zijn botten zien, zijn poten waren opgezwollen en bedekt met open wonden. Het arme ding was duidelijk aan het eind van zijn krachten. Kiki en Tanja waren het huilen nabij, maar er was werk aan de winkel.
Hij werd meteen naar de dierenarts gebracht en zoals we al verwachtten was de Leishmaniatest positief. Hij krijgt nu Zylapour en antibiotica.
Om plaats voor hem te creëren moesten we de 2 setters Donald en Hero samen in het grotere deel van de kennel doen. Gelukkig kenden zij elkaar al een tijdje en gaf dit geen problemen. Ingo, zoals we hem hebben genoemd, plaatsten we in het kleinere deel, waar hij, na wat gegeten en gedronken te hebben, alleen maar wilde slapen.
Het is echt niet onze gewoonte om de meest vreselijk foto's te plaatsen, maar soms kunnen we niet anders. Want wonderen bestaan nog. Kijk maar naar Donald en Hero die voor Leishmaniose zijn behandeld en nu in goede conditie zijn. We kunnen alleen maar hopen dat we over een paar weken nieuwe foto's van Ingo kunnen laten zien met wat meer vlees op zijn botten.
Bedankt John en Kiki voor jullie betrokkenheid en dat jullie ons hebben gewaarschuwd en daarmee Ingo een kans hebben gegeven!
Natuurlijk betekent dit dat we weer een grote uitgave hebben voor de behandeling met Milteforan, vooral omdat Ingo zo'n grote hond is (23 kg zo mager als hij is). Dus elke donatie is nu meer dan welkom.
