Grotere opvang

De afgelopen 4 jaar is ACT langzaam maar zeker gegroeid en beter bekend geworden. Meer en meer mensen op het eiland weten van ons bestaan, wat resulteert in meer hulpkreten.
Door de weinige opvangfamilies op Thassos en de beperkte ruimte in onze kennel hadden we soms moeite om een hond in nood hulp te bieden. Tot nu toe is dat steeds gelukt, maar we waren bang dat we in de toekomst geen opvang zouden kunnen bieden aan een noodgeval.

Dus na lang overleg hebben we besloten een grotere kennel te bouwen. We vonden een fantastisch stuk land dat we mochten gebruiken, maar het had een goede omheining nodig.
Opnieuw vroegen we Stichting Wereldasielen om financiële hulp en opnieuw steunden ze ons met een geweldige donatie voor de bouwmaterialen.
En we mogen dan niet genoeg opvangfamilies hebben, maar we hebben wel vele vrienden die bereid zijn op ander gebied de handen uit de mouwen te steken. Dus met vele vrijwilligers ruimden we alle rommel op, maakten schoon, repareerden deuren, plaatsten een veilige omheining en toegangsdeuren en speelden we het klaar om het werk in 3 (zeer warme) dagen zo goed als af te hebben.



We willen benadrukken dat het niet onze bedoeling is een asiel te hebben voor elke ongewenste hond. Wij geloven dat mensen zelf hun verantwoording moeten nemen voor hun huisdier en als ze het niet meer kunnen houden, is het hun verantwoording om een ander goed gezin voor hem te vinden. Uiteraard zijn we bereid daarbij te helpen, maar onze opvang is niet bedoeld voor zulke honden. Onze hulp gaat naar honden die op straat aan hun lot zijn overgelaten en daar niet kunnen overleven door ziekte of andere problemen. En we zullen proberen voor elk van hen na herstel een nieuwe familie te vinden.

Allereerst willen we Stichting Wereldasielen bedanken. Zonder hun financiële steun was dit nooit mogelijk geweest.
Maar hetzelfde geldt voor onze helpers. Peter, Hannelore, Grant, Arno, Gitty, Sascha, Lutz, Dirk, Karem, Jürgen, Gisela, Tanja, Sabine, Marcus dank voor jullie enorme inzet!

Oliver werd Mio

Hoe je ook je best doet, soms gaat iets fout…

In maart 2016 verhuisde Oliver naar zijn nieuwe familie in Duitsland. Alles leek goed te gaan, tot een foto op Facebook ons en Klaus en Claudia alarmeerde: Oliver, inmiddels 8 maanden oud, zag er schokkend mager en lusteloos uit.

Klaus nam direct contact op met de familie, maar stuitte alleen maar op onbegrip: het ging de hond prima, hij neemt alleen geen vet op en krijgt op advies van de dierenarts speciaal voer. Op 16 juli werd Oliver bij de familie weggehaald en zo snel mogelijk naar een dierenarts gebracht. Haar commentaar liet geen twijfel bestaan: "Deze toestand zou Oliver niet veel langer overleefd hebben".

Eenmaal weer in de liefdevolle handen van Klaus en Claudia en op een speciaal dieet, groeide Oliver in nog geen 3 weken van 13 kg (bij een hoogte van 60 cm!) naar 20 kg en langzaam begint hij weer de lol van het leven te zien. Hij is er nog niet, maar hij is op de goede weg en gelukkig heeft hij geen blijvende schade opgelopen.

Claudia besloot de weg naar zijn nieuwe leven kracht bij te zetten met een nieuwe naam: MIO, Kroatisch voor beminnelijk. Een naam die goed bij hem past.

Zijn gedetailleerde verhaal kunt u lezen op de website van Klaus en Claudia (in het Duits):

deel 1 - http://www.wuestenwolf.de/?p=11841

deel 2 - http://www.wuestenwolf.de/?p=11923

Hoe kon dit nu gebeuren?!? vraagt u zich af. Was het de schuld van Klaus en Claudia, die hun eigen regel – geen honden te plaatsen bij gezinnen met kinderen onder de 3 jaar – negeerden? Nee. Was het de schuld van (schoon)moeder Marion, die aandrong en beloofde het jonge gezin met raad en daad terzijde te staan? Nee. De enige schuldige is het jonge gezin zelf, dat elke hulp af heeft gewezen en niet in wilde zien dat Oliver's toestand steeds slechter werd.

Helaas is dierenwelzijn geen exacte wetenschap en bestaat altijd een kans dat er iets niet gaat zoals bedoeld.

Wij bedanken Marion heel hartelijk voor haar kordate en moedige optreden, en Klaus en Claudia voor het begeleiden van dit alles namens ACT.

En Mio? Voor Mio wensen wij de allerbeste familie die er bestaat en een lang en gelukkig leven.

Veel nieuwkomers de laatste tijd…

Eerst vond de Nederlandse reisleidster Jolien een hond in zeer slechte toestand in de omgeving van Skala Potamia. Ze was zeer mager, had geïnfecteerde ogen en wonden op haar oren. Jolien nam contact op met ACT en was zo vriendelijk om de hond naar dierenarts Dina in Limenas te brengen. Dina was geschokt door de toestand van de hond, die ook nog eens honderden vlooien had. Het was zo erg, dat besloten werd de hond eerst in bad te doen. Een speedtest toonde aan dat de hond inderdaad Leishmania heeft, zoals al werd vermoed. Naast een vlooien en wormenbehandeling en antibiotica, werd onmiddellijk gestart met een dagelijkse dosis Zylapour tabletten. Toen later de labresultaten binnen kwamen, waren we opgelucht dat alle waarden normaal waren, maar de Leishmania titter was zeer hoog. Het goede nieuws was dat we kunnen starten met een Milteforankuur. Een zeer duur medicijn, dat echter zeer goede resultaten geeft.
Xara, zoals we haar genoemd hebben, is nog een jonge hond, dus we hopen dat ze zich snel herstelt. Voorlopig kan Xara bij Jolien blijven, tot we een plekje voor haar hebben gevonden.

In dezelfde tijd vroeg een Griekse man in Theologos Jackie om hulp. Hij had 2 honden om zijn kippen te "bewaken", maar hij kon zich geen 2 honden meer veroorloven. We bespraken met hem dat ACT de hond kon nemen, als hij bereid was een kleine bijdrage te leveren in de kosten. Aldus geschiedde en we brachten de kleine, een jaar jonge setter voor een check naar de dierenarts. Hij was mager en had luizen (waarschijnlijk van de kippen), maar god zij dank was de Leishmaniatest negatief. Na de gebruikelijke vlo- en worm behandeling brachten we hem naar de kennel, waar hij eerst een tijdje mag aansterken met goed voer voor hij zijn vaccinaties krijgt en later gecastreerd wordt. We noemen hem Woody.

Ten derde werd ere en tijdje terug al een moederhond met puppies in Skala Marion gemeld. Mensen probeerden ze te vangen, maar dat wilde niet goed lukken omdat ze zo bang waren. Toen plotseling een telefoontje: 3 van de puppies waren gevangen! Jackie had inmiddels al haar "puppykwartier" klaargemaakt en haalde de kleintjes op bij dierenarts Nikos. Twee dagen later werden er nog 4 puppies gevangen. Ze zijn ongeveer 2-3 maanden oud en hun naam zal beginnen met een Y. We zullen Jackie maar even de tijd geven om 7 leuke namen te bedenken ;-)

Er staan ons dus flinke dierenartsrekeningen te wachten voor medicijnen, vaccinaties, castraties, microchips etc. Het is duidelijk dat we nu elke donatie goed kunnen gebruiken, groot of klein.

Met al deze nieuwkomers zijn onze pleeggezinnen en de kennel meer dan vol. Hopelijk krijgen we geen nieuwe noodgevallen, want die zullen we niet kunnen helpen tenzij we uitbreiden…