Maak de piste vrij, hier ben ik - SPOOK de overlevingskunstenaar - en ik wens u veel plezier met mijn voorstelling.
Niet zo lang geleden, werd ik geboren op het mooie eiland Thassos en al bij de eerste ademteug wist ik dat ik moest leven en iets bijzonders zijn, en deze wens is uitgekomen.
Mijn andere broers en zussen waren helaas te zwak en hebben het niet gered, maar ik heb gestreden om groot en sterk te worden en ik ben er nog!
Ik had het grote geluk om te worden opgevangen bij Tanja en Joop en dit was mijn eerste stap om een kleine overlevingskunstenaar te worden. Ik heb zeer grote oren en heb vanaf het begin precies goed geluisterd naar wat Tanja in mijn oor fluisterde. Ik moet groot en sterk worden, de wereld is heel spannend en als ik de kracht zou vinden zou ik een grote ster op de piste van het leven kunnen zijn.
Dat leek me wel wat en ik begon de wereld om mij heen te ontdekken. Ik stoeide als een wildeman en speelde met alles wat los en vast zat.
Op een dag speelde ik het zeer spannende spel krijgertje en rende rond. Een tijdelijke opvanghond wilde wel met me spelen en liep achter me aan en ving me spelenderwijs met zijn mond. Helaas, zijn spel was een beetje te ruw en een paar tanden drukten hard in mijn buik.
Ikzelf vond het niet zo slecht, vooral omdat ik geen pijn had. Mijn speelvriend ook niet, want hij likte vrolijk mijn grote oren. Maar Tanja, mijn pleegmoeder, vond de ontstane bulten op mijn buik helemaal niet grappig. Dus of ik wilde of niet, ik moest in een transportbox naar een onbekende man in een kamer die raar rook en Tanja zette me op een enorme, glimmende tafel. Ze stelde me gerust en zei dat deze man dieren geneest, hij wil even kijken naar je wonden. Ik zette grote ogen op, maar ik vertrouwde Tanja.
De man haalde me voorzichtig er uit en keek naar mijn buik. Hmm, dit ziet er niet zo goed uit, de kleine donder krijgt een injectie.
Aaaah, een spuit, dames en heren, herinnert u zich nog uw eerste spuit? Wreed is dat! Ik keek opzij en dat prikkende ding kwam steeds dichterbij en stak mij toen ook nog. Miauuuuuuuw
Ik kreeg langzaam een heel groot hematoom op mijn hele buik en kon niet genezen zonder de hulp van die man. Oh nee, als dat vaker moet gebeuren, moet ik er echt iets op verzinnen. Misschien moet ik mijn vriend de opvanghond vragen of hij eens krijgertje wil spelen met deze vreemde man en hem dan niet meer loslaten, zodat ik dit niet weer hoef te ondergaan.
Maar al snel pakte Tanja me zachtjes op en deed me weer terug in de box. Ik was moe en hoorde hun gesprek - blijkbaar ging het nog steeds over mij - alleen als een gemompel in de verte.
Dat ik echt ziek was, merkte ik eigenlijk niet. Tanja en Joop waren zo lief voor mij, dat ik meer en meer van hun aandacht hebben wilde. Het maakte me sterk en al gauw was ik weer op de been en sprong door de tuin.
Maar er was iets mis. Mijn buik werd een beetje hard, zo hard als het leer dat ik soms gebruikte om in te bijten en ook de kleur waarin mijn buik veranderde stond mij niet aan. Zwarte vlekken had ik genoeg in mijn vacht en meer wilde ik er niet, want wit is mijn favoriete kleur.
Door het hematoom kon mijn huid op de buik niet goed doorbloeden. Vreemd genoeg deed het me geen pijn. De dagen gingen voorbij en weer werd ik liefdevol verzorgd en ik mocht zelfs in het huis slapen. Helaas mocht ik niet op de mooie, zachte bank, maar een mooie box met dekentje was ook okay voor mij.
Tanja fluisterde in mijn oor dat ze 's nachts niet kon opstaan om me naar het toilet te laten gaan en ze liet me een plek zien waar ik mijn behoefte kon doen voor het slapen gaan. Ik leerde snel en het beviel me goed, omdat ik zelf 's nachts ook door kon slapen. Het is dan veel te donker daar buiten, en zoals gezegd vind ik zwart niet leuk.
Mijn afgestorven huid begon los te laten, dus… Ik moest weer naar die man, die me op mijn rug legde om mijn buik weer onderzocht. Mijn buik beviel hem niet: ja hallo, mij ook niet!!!!! Lekker bijdehand… dus ik kreeg weer een spuit en mijn buik werd ingespoten met een raar ruikende spray.
Helaas, een heel groot stuk huid is nu afgevallen en er zit nog een klein stukje zwart op mijn buik, maar ik houd vol! Omdat ik wil leven en met de hulp van mijn lieve pleegouders, de lieve honden, wier luidruchtige taal ik langzaam leer begrijpen en de andere katten: de huppende Driepoot, Schnurri, Roodoog, de andere moet ik nog een naam geven - er zijn zo veel, maar dat komt nog wel.
Vandaag moet ik terug naar die grappige man. Tanja fluisterde tegen mij, dat hij alleen even opnieuw naar mijn buik moet kijken om te zien of er misschien weer geprikt moet worden, dit keer om mijn vel aan elkaar te naaien. Maar wie een overlevingskunstenaar wil zijn, die moet ook daar doorheen en dat zal ik doen ook!
Als ik eindelijk weer gezond ben, dan ga ik echt een circus beginnen en ik zal de overlevingskunstenaar zijn, die samen met zijn dierenvrienden een coole party op de piste van het leven viert. Ik kijk er nu al naar uit. Maar nu eerst naar mijn pleegmoeder die me roept, dan word ik weer lekker gekroeld. U hebt geen idee hoe heerlijk ik dat vind!
Ik ben Spook, niet een geest, maar een overlevingskunstenaar!
De geschiedenis van Spook toont aan dat ACT niet alleen voor honden zorgt, maar ook voor de vele katten op Thassos die hulp nodig hebben. Velen verliezen de strijd om te overleven. Daarom is sterilisatie ook zo belangrijk.
Spook is ook een voorbeeld van hoe belangrijk ons werk is en dat het loont om het dier te respecteren, het te helpen en misschien soms hun weg wat meer te plaveien, zodat ook zij de piste van het leven kunnen betreden.
Dank u!
Niet zo lang geleden, werd ik geboren op het mooie eiland Thassos en al bij de eerste ademteug wist ik dat ik moest leven en iets bijzonders zijn, en deze wens is uitgekomen.
Mijn andere broers en zussen waren helaas te zwak en hebben het niet gered, maar ik heb gestreden om groot en sterk te worden en ik ben er nog!
Ik had het grote geluk om te worden opgevangen bij Tanja en Joop en dit was mijn eerste stap om een kleine overlevingskunstenaar te worden. Ik heb zeer grote oren en heb vanaf het begin precies goed geluisterd naar wat Tanja in mijn oor fluisterde. Ik moet groot en sterk worden, de wereld is heel spannend en als ik de kracht zou vinden zou ik een grote ster op de piste van het leven kunnen zijn.
Dat leek me wel wat en ik begon de wereld om mij heen te ontdekken. Ik stoeide als een wildeman en speelde met alles wat los en vast zat.
Op een dag speelde ik het zeer spannende spel krijgertje en rende rond. Een tijdelijke opvanghond wilde wel met me spelen en liep achter me aan en ving me spelenderwijs met zijn mond. Helaas, zijn spel was een beetje te ruw en een paar tanden drukten hard in mijn buik.
Ikzelf vond het niet zo slecht, vooral omdat ik geen pijn had. Mijn speelvriend ook niet, want hij likte vrolijk mijn grote oren. Maar Tanja, mijn pleegmoeder, vond de ontstane bulten op mijn buik helemaal niet grappig. Dus of ik wilde of niet, ik moest in een transportbox naar een onbekende man in een kamer die raar rook en Tanja zette me op een enorme, glimmende tafel. Ze stelde me gerust en zei dat deze man dieren geneest, hij wil even kijken naar je wonden. Ik zette grote ogen op, maar ik vertrouwde Tanja.
De man haalde me voorzichtig er uit en keek naar mijn buik. Hmm, dit ziet er niet zo goed uit, de kleine donder krijgt een injectie.
Aaaah, een spuit, dames en heren, herinnert u zich nog uw eerste spuit? Wreed is dat! Ik keek opzij en dat prikkende ding kwam steeds dichterbij en stak mij toen ook nog. Miauuuuuuuw
Ik kreeg langzaam een heel groot hematoom op mijn hele buik en kon niet genezen zonder de hulp van die man. Oh nee, als dat vaker moet gebeuren, moet ik er echt iets op verzinnen. Misschien moet ik mijn vriend de opvanghond vragen of hij eens krijgertje wil spelen met deze vreemde man en hem dan niet meer loslaten, zodat ik dit niet weer hoef te ondergaan.
Maar al snel pakte Tanja me zachtjes op en deed me weer terug in de box. Ik was moe en hoorde hun gesprek - blijkbaar ging het nog steeds over mij - alleen als een gemompel in de verte.
Dat ik echt ziek was, merkte ik eigenlijk niet. Tanja en Joop waren zo lief voor mij, dat ik meer en meer van hun aandacht hebben wilde. Het maakte me sterk en al gauw was ik weer op de been en sprong door de tuin.
Maar er was iets mis. Mijn buik werd een beetje hard, zo hard als het leer dat ik soms gebruikte om in te bijten en ook de kleur waarin mijn buik veranderde stond mij niet aan. Zwarte vlekken had ik genoeg in mijn vacht en meer wilde ik er niet, want wit is mijn favoriete kleur.
Door het hematoom kon mijn huid op de buik niet goed doorbloeden. Vreemd genoeg deed het me geen pijn. De dagen gingen voorbij en weer werd ik liefdevol verzorgd en ik mocht zelfs in het huis slapen. Helaas mocht ik niet op de mooie, zachte bank, maar een mooie box met dekentje was ook okay voor mij.
Tanja fluisterde in mijn oor dat ze 's nachts niet kon opstaan om me naar het toilet te laten gaan en ze liet me een plek zien waar ik mijn behoefte kon doen voor het slapen gaan. Ik leerde snel en het beviel me goed, omdat ik zelf 's nachts ook door kon slapen. Het is dan veel te donker daar buiten, en zoals gezegd vind ik zwart niet leuk.
Mijn afgestorven huid begon los te laten, dus… Ik moest weer naar die man, die me op mijn rug legde om mijn buik weer onderzocht. Mijn buik beviel hem niet: ja hallo, mij ook niet!!!!! Lekker bijdehand… dus ik kreeg weer een spuit en mijn buik werd ingespoten met een raar ruikende spray.
Helaas, een heel groot stuk huid is nu afgevallen en er zit nog een klein stukje zwart op mijn buik, maar ik houd vol! Omdat ik wil leven en met de hulp van mijn lieve pleegouders, de lieve honden, wier luidruchtige taal ik langzaam leer begrijpen en de andere katten: de huppende Driepoot, Schnurri, Roodoog, de andere moet ik nog een naam geven - er zijn zo veel, maar dat komt nog wel.
Vandaag moet ik terug naar die grappige man. Tanja fluisterde tegen mij, dat hij alleen even opnieuw naar mijn buik moet kijken om te zien of er misschien weer geprikt moet worden, dit keer om mijn vel aan elkaar te naaien. Maar wie een overlevingskunstenaar wil zijn, die moet ook daar doorheen en dat zal ik doen ook!
Als ik eindelijk weer gezond ben, dan ga ik echt een circus beginnen en ik zal de overlevingskunstenaar zijn, die samen met zijn dierenvrienden een coole party op de piste van het leven viert. Ik kijk er nu al naar uit. Maar nu eerst naar mijn pleegmoeder die me roept, dan word ik weer lekker gekroeld. U hebt geen idee hoe heerlijk ik dat vind!
Ik ben Spook, niet een geest, maar een overlevingskunstenaar!
------------------------------------------------
De geschiedenis van Spook toont aan dat ACT niet alleen voor honden zorgt, maar ook voor de vele katten op Thassos die hulp nodig hebben. Velen verliezen de strijd om te overleven. Daarom is sterilisatie ook zo belangrijk.
Spook is ook een voorbeeld van hoe belangrijk ons werk is en dat het loont om het dier te respecteren, het te helpen en misschien soms hun weg wat meer te plaveien, zodat ook zij de piste van het leven kunnen betreden.
Dank u!
